Odalara Sığamadığım Mevsim

“Hayatım üzerine kiminle konuşabilirim?” diye soruyor Yoksulluk İçimizde’nin Süheyla’sı. Bu soruyu dönem dönem kendime soruyorum. Bazen cevapsız kalıyor, bazense hikâyemin kesiştiği çok güzel insanlar oluyor cevabım. O güzel insanların ismini bile söylemeye kıyamıyorum, cevabım içimde kalıyor. Erguvanların selamını iletebildiğim insanlardır, hayatım üzerine konuşabildiğim insanlar. İçimde, kalbimin en güzel odalarında hissederek “iyi ki varsın” diyebildiğim insanlardır, hayatım üzerine konuşabildiğim insanlar.

Mevsim, hayatımda o güzel insanlar varsa, işte o zaman bahardır. Bahar gelince odalara sığamıyorum. Dışarı çıkayım, dışarıda çalışayım biraz diyorum. Bu kez de rüzgârın şarkısı ve kuşların orkestrası dikkatimi dağıtıyor. Odaklanamıyorum. Odaklanmam "gereken" şey ne kadar önemli, doğrusu onu da bilmiyorum. Neresi hayat ve neresin hayatın dışında kalıyor? Hayatımın içinde mi olup biten güzel şeyler, dışında mı? Bazen bir film sahnesinin orta yerinden geçiyormuşum gibi hissediyorum. Kendimi uzaktan seyrediyorum, şaşırıyorum. Ümidimi bu kadar kesmişken her şeyden, yeniden yüzümün gülebilmesine şaşırıyorum. Şiirlerle ve şarkılarla hayatımın yeniden rengini bulmasına şaşırıyorum.

Şaşırdığım daha çok şey var...İnsanın çabucak alışabilme kabiliyetine şaşırıyorum. Zihnimde çalıp duran yalnızlığı anla şarkısının, bir tek sözle yerini arkadaş'a bırakmasına şaşırıyorum. Şaşırmaya bir ömür devam edeyim istiyorum. "Rabbim! Hayretimi arttır."

https://www.youtube.com/watch?v=WI1VW0d9AnY