Kocaman Lacivert Bir Boşluk

Aylar önce karaladığım birkaç cümleye denk geliyorum. Sonra sonsuza dek yürümek istiyorum. Bakıyorum, yürümeye bile takatim yok. Bir an, ekimin kokusunu alıyorum. Yüzüme, unutmak istemediğim, ama hatırladıkça da içimde bir yerleri sızlatan anıların rüzgârı çarpıyor. Diğer blog sayfamı atıl halde bırakıp buraya gelmemin nedeni melankoliye biraz ara vermekti güya… Ama işte hayat. Bir hal üzerine devam edemiyorum. Ya da karar verdim, bundan sonra mutlu olacağım gibi bir şey söz konusu değil. Sadece yaşıyorum, bazen yaşamak bile değil. Çekildiğim yere doğru gidiyorum. Şu günlerde tam olarak bunu hissediyorum. Kendimi yaşamın kollarına bırakmışım. Bir gün çok mutluyum - mutluluk artık her neyse? -, bir sabah uyanıyorum, içimde kocaman lacivert bir boşluk. Ben bu rengi sevmiyorum, sevmemeliyim. Gereklilik kipi her zaman hazır bekliyor yanı başımda. Kalbimin turuncu köşelerine kaçmak istiyorum can havliyle. Oralarda beni bekleyen dostlarım var, ama bazen sesimi onlar bile duymuyor. Belki de ben kısıyorum sesimi, bile isteye. Çünkü “saklanmak bir hazdır.” Ve yine biliyorum ki; “bulunmamaksa bir facia.”

~Nur Banu

fonda;