Ey Koca Şehir,

Ey koca şehir,

Sana vardığım ilk günü unutmam mümkün mü? İlk görüşte filan değil, daha hiç görmeden seni nasıl sevdiğimi, nasıl özlemle beklediğimi kavuşacağımız günü.

Ancak, insan on sekizindeyken çok iyi göremiyormuş dünyayı. Köyler, şehirler, bu modern hayat ve dünya üzerine hiç denecek kadar az şey biliyormuş. Şimdi de bir bilge olmadığımı, aradığım hakikatin bana açılmadığını biliyorsun, bu yüzden bu alaycı gülümseme belirdi yüzünde. Ama, en azından beni bekleyen bir hakikat olduğunu biliyorum. Birlikte arıyoruz onu, hakkını yiyememem senin.

Ey koca şehir,

Kısa bir süre sonra her şey gibi sonlu olan bir ayrılık daha sona erecek, yine senin orta yerine kuracağım otağımı. Senin içinde kaybolmaktan korkup, yine de en içine, taa içine çekileceğim. Gündüzleri ayrı, geceleri ayrı telaşında kendimi unutacağım. Seni hiç unutmayacağım ama. Her yandan sarıp sarmalarken beni, en gök gürültülü gününde bile bana biraz kuş cıvıltısı ikram ederken, seni nasıl unuturum? Hakkını nasıl öderim, koca şehir? Ne kadar ağlatsan da beni, hiç aç açıkta koymadın. Ağladım, ağladım, yedi tepeyi inip çıktı gözyaşlarım. Boğazının suyuna karıştı. Çok şey aldın benden. Ama hakkını yiyemem senin, çok şey de aldım senden. Nice hikayeler kopardım, kıyıda köşede kalmış toprağından ve pencerimin kenarında büyüttüm onları. En büyük hayalimi seninle büyüttüm. Zor da olsa her gece uyudum kollarında; en ürpertici, en ümitlendirici düşleri sen bıraktın uykuma.

Ey koca şehir,

Seni haritalardan silip, dağlar, ovalar çizmek istiyorum yerine. Ama, sonra vazgeçiyorum. Dünya olduğu gibi kalsın. Şehirler de güzel, köyler de. Yalnız savaşlar olmasın, koca koca binalar olmasın. Sen koca şehir, ihtişamını bu devlerden değil, tarihinden ve toprağından alıyorsun. Koca şehir diyorsam sana, kabalığından değil, büyüklüğünden. Sırtında taşıdığın tarihe bir mirasçı arıyorsun. Yoruldun, yorgunluğun mavi gözlerinden okunuyor. Gözlerinin rengi her geçen gün soluyor. Saçlarını kimse taramıyor. Herkes omzuna binmiş, beni de taşı diyor.

Şair olmak istiyorum bu yüzden. Şairler çok isterse kanatlanıp uçabilirmiş. Artık sana yük olmak istemiyorum. Gökyüzünden seyretmek istiyorum seni. Belki üzerine esenlik, belki güzellik yağdırırım.

2017, Samsun