Küçürek Mektup

Sevgili dost,

Sana hep bahsettiğim içsel göç henüz nihayete ermedi ve galiba ömrüm oldukça sürecek. Ancak, dün gece itibariyle önemli bir şehre vardım. Benden haber alamayıp merak etmeyesin diye, şimdi oturdum sana bu mektubu yazıyorum. Küçük, sevimli, dışı taştan içi samimiyetten yapılı bir hana rastladım şehrin girişinde. Hancı da çok iyi bir adam. Benim gibi, yolları hem seven hem de yollardan korkan yolcuları ağırlıyor hanında. Havfü reca arasındaki biz yolcular doğru yol ayrımını seçmekte zorlanıyoruz bazen. İşte böyle zamanlarda durup dinlenmek gerekiyor. Bu hancı amca gibi görmüş geçirmiş kimselerin hikmetli sözleri, hatta sadece hikmetli duruşları bile yolumuzu bulmamıza yardım edebiliyor.

Hancı amca ve diğer yolcularla birlikte; merakla, hayretle ve ümitle doldurulmuş kapların konulduğu sofraya oturduk akşam olunca. Hepimiz çok acıkmıştık ama yine de saldırmadık yemeklere. Herkes birbirine öncelik veriyordu. Hem bedenimiz hem ruhumuz doyuyordu yavaş yavaş. Sofradan, merak ve hayret ve ümit eksilmiyordu. Kaplarımızdaki yemekler; ilk kokularını, ilk tatlarını ve ilk sıcaklıklarını muhafaza ediyordu. Yemekten sonra odalarımıza çekildik. Yanımdan hiç ayırmadığım defterimi çıkardım heybemden. Yalnızlığa karşı koyabilmek için kurguladığım onca hikaye ile doldurmuştum içini. Her gece yatmadan önce yaptığım gibi defteri açıp birer birer okumaya niyetlendim hikayelerimi. Ama o da ne? Sağlam bir girizgahları olmadığından silinivermiş bütün hikayeler. Belki aştığım çöllerde kum fırtınaları, belki geçtiğim ormanlarda kuş cıvıltıları, belki de geçtiğim şehirlerde kul uğultuları alıp götürmüştür cümlelerimi. Kökleri sağlam değilmiş demek ki.

Sabah ola hayrola sevgili dost. Yeni hikayeler yazmak için bolca yerim var şimdi.

https://www.youtube.com/watch?v=9nc6SPhgJRc