Kavanozdakiler

Cam kavanozu raftan aldı, güzelce yıkadı ve kuruladı. İçine tüm korkularını koydu. Pişmanlıklarını koydu. Acılarını, kimseye anlatamadığı hatalarını koydu. Kendisine bile itiraf edemediği zaaflarını koydu. Ümitsizliğiyle, çaresizliğiyle doldurdu kavanozun içini. Sonra sıkıca kapattı kapağını. Oh... Nihayet, içinde olumsuz duygulardan bir zerre kalmamıştı. Kavanozu yerine geri koydu. Hafiflediğini hissetti bir an için. Ama gözlerini kavanozdan ayıramıyordu. Cam kavanoz, içini olduğu gibi gösteriyordu. İstemediği şeyler yine gözünün önündeydi. Ayrılığın taze acısı, uzak şehirlere duyduğu hasret, geleceğe dair kaygıları, küçükken bir gün arkadaşının silgisini aldığı için yaşadığı utanç duygusu…Hepsi oradaydı, kavanozun içinde, ama aslında kendi içinde. Yaşadığı hiçbir şeyi o kavanozda bırakıp gidemeyeceğini anladı. Kavanozu yeniden ellerine aldı. Açtı kapağını, bütün duygularını yeniden buyur etti içine. Onlara yer gösterdi kalbinin odalarında. Hepsi yerli yerine oturduğunda, içini garip bir huzur kapladı. Mutluluğu bulamamıştı ama huzur kendisi gelivermişti. “Hoş geldin” dedi. Tüm duyguları gibi onu da buyur etti içeri. Kavanozu bıraktı, şimdi hafiflemişti.